Het boek is geschreven vanuit een oude mevrouw, Geertruide van der Veen, die in een rusthuis komt te wonen, en vanuit haar dochter, Helena.
Het boek zoemt in op de levensfase van de oude mevrouw, haar angst in het tehuis, en voor wat er komen gaat.
Zij ziet enkel uit naar de komst van haar dochter Helena.
Helena, begrijpt de angsten beter dan de mevrouw denkt, zij zegt dat je beter niets in het leven kan hebben aan spullen, want het wordt je toch weer afgenomen.
Op indringende wijze neemt van
Velden je mee met de angsten van de mevrouw voor wat er komen gaat. Angst voor het laatste moment van het leven..
Hoe zou mijn moeder dit boek gevonden hebben?
Het boek deed mij denken aan mijn oma. Zij kwam op een gegeven moment
eerst te wonen in een aanleunflat van een bejaardentehuis en later in het bejaardentehuis zelf, in een kamer van haar zelf. Een eerste tijd zorgde ze daar nog altijd voor haar zelf, weer later belandde ze in de verzorging van het bejaardentehuis, nog altijd
met haar eigen kamer.
De zorg, zie zij nodig had, nam echter als maar toe. Zeg maar rond haar 90e verjaardag werd duidelijk dat zij allicht beter af zou zijn in een verzorgingstehuis. Wilde ze dat zelf? Het is lastig te zeggen. Ze had wel door dat er
iets gaande was. Een keer maakte ze er van dat ze met meerdere mensen ergens heen ging, naar een andere plek.
De gang naar het rusthuis heeft niet zo mogen zijn. In de zomer van dat jaar kwam ze te overlijden. De verhuizing zou ze allicht hebben geprobeerd,
maar misschien was bij haar toch zoiets als "doe maar niet".
Wie het boek leest van deze editie van "Nederland leest" wil zeker niet in zo'n rusthuis belanden, en al helemaal niet in "de grote zaal". Niemand weet hoe het zal zijn, maar
Jacoba van Velden brengt de grote zaal onder de aandacht en doet dit op indrukwekkende, indringende wijze..