4e aflevering uit de 1e cyclus van zomerartikelen, in de stijl van zomergasten, met fragmenten uit films, programma's of anders, met als 6e aflevering een keuze film.
In deel 4 een fragment uit het programma Storing, van Jeroen Pauw, over de actualiteit,
nieuws. Na de aanvallen op het WTC gebouw te New York had Pauw een uitzending met als gasten Hennie Huisman en Mart Smeets, beiden bekend met het effect van live uitzendingen. Volgens Smeets hadden de aanvallen zo'n impact omdat alles live op de televisie
te volgen was. Niet heel lang voor deze aanvallen was er een ernstige aardbeving geweest in Turkije. Wat voor effect zou het op de massa hebben gehad als die ramp live op de TV te zien zou zijn geweest?
Alles wat in de VS gebeurt, komt
hier - sterk uitvergroot - in beeld. Wat in de VS gebeurt, lijkt ook van enorm belang hier. Natuurlijk, de aanvallen waren een verschrikking en terecht is daar de aandacht voor. Tegelijk ging het de gehele avond alleen daarover op TV. Hoe zou de verslaggeving
zijn geweest als zo'n verschrikkelijke gebeurtenis zich in Moskou had plaats gevonden? Het komt mij voor dat de berichtgeving dan anders, allicht veel kleinschaliger, zou zijn geweest. Smeets en Huisman mijmerden verder over de gevolgen van berichtgeving
die live door een miljoenen publiek te volgen zijn.
Het programma eindigde tenslotte met een column van cabaretier Vincent Bijlo, en die column wil ik weer zien en horen. Hij vertelde dat hij gewoon TV keek, ook als blinde zijnde. Het
verbaasde hem hoe toch steeds weer de beelden van de in het WTC vliegende vliegtuigen werden herhaald. En de TV kijkers wilden deze beelden ook steeds weer zien. Inderdaad ik zelf keek ik ook naar de TV, naar de reacties van de omgeving, politici enzovoorts.
En ook zo steeds weer naar de beelden van de invliegende vliegtuigen, het instorten van de 2 torens. Bijlo vertelt dat hij het moment van het invliegen, de crash dus, niet hoort. Daarom vond hij het zo opmerkelijk dat dit beeld steeds weer werd herhaald.
Bijlo koos voor een TV moment zonder een beeld, maar met geluid. Het was een opgenomen telefoongesprek van één van de passagiers van zo'n fatale vlucht. Het was iemand die er nog in was geslaagd naar een familielid te telefoneren. Wetend dat
de dood letterlijk in zicht kwam vertelde de persoon hoe veel hij/zij van zijn/haar familie hield, en nam op deze wijze afscheid van het leven. Het waren woorden die door merg en been gingen. Het zijn deze woorden die een juiste weergave geven van het afschuwelijke
drama van 11 september.