De opera Turandot, die ik recentelijk zag in een uitvoering door de staatsopera van Tatarstan, is geschreven door Giacomo Puccini. De opera is naar een toneelstuk, wat weer naar een Chinees sprookje gemaakt was.
Prinses Turandot heeft een decreet
uitgevaardigd. Zij zal trouwen met een man die drie raadsels, door haar opgegeven, zal raden. Raadt de man die niet, wordt hij onthoofd. En zo wordt de ene man, na de andere man onthoofd.
De onbekende prins Calàf word verliefd op
Turandot en gaat de ultieme test aan. Hij raadt de 3 raadsels, maar Turandot weigert te trouwen. Calàf wil dat zij uit vrije wil van hem gaat houden en geft haar een raadsel op: zijn naam raden. Als zij zijn naam raadt, zal hij als nog sterven.
Vanaf
dat moment stelt Turandot alles in het werk om zijn naam te raden. Zijn vader en goede vriendin Liu worden hiervoor geofferd en gemarteld. Liu houdt van Calàf en pleegt zelfmoord. In de begravenisstoet blijft Turandot alleen achter.
Muzikaal gezien hield Puccini van bombastisch, flink opzwepende muziek. Voor een groot gezelschap als dat van de staatsopera Tatarstan is dat een uitgelezen mogelikheid om flink uit te pakken. In de vormgeving is er voor gekozen om een fantasiewereld te
maken, met een Chinese bouwstijl, drakenkoppen, en kleding uit een lang vervlogen tijd. Maar ook een gepantserd voertuig verschijnt ten tonele.
De komische noot is er voor de bijrollen Ping, Pong en Pang. (Alleen hun namen al)
Puccini wilde verrassen
en ontroeren.
Een keur aan mooie stemmen zijn in dit gezelschap aanwezig, meer dan alleen voor de hoofdrollen. De hoofdrollen zijn voor de prins Calàf (Akhmed Agadi) en prinses Turandot (Oksana Kramaryevea).
In de opera zit
de beroemde aria Nessun dorma, beroemd geworden door de vertolking van tenorzanger Luciano Pavartoti. Een geweldige aria, eindigend in een geweldige uithaal. De uithaal was onze Calàf wel toevertrouwd.
Een boeinde opera, met lust voor oor én
oog.