Music, musica, musical: muziek!

Het concert van symphonica in Rosso, in het Gelredome te Arnhem, op de 16e november 2009, werd geopend met een voorprogamma van Alain Clark. Alain Clark en zijn band speelde enthousiast, en Alain zong goed. Zijn genre zit in het soulvak, helemaal zo gek bedacht was zijn optreden dus niet. Met zijn vader zong hij ook hun grote hit. De stemming zat er direct goed in.

 

Na een mooi spelende pianiste opende Guido's orchestra met een medley van nummers van artiesten die de vorige symphonica zongen, met een centrale plek voor "rood", een nummer van Marco Borsato, hét symphonica nummer bij uitstek. Daarna werd de spanning opgevoerd met een medley van nummers van Diana Ross. Op het beeldscherm zagen we een auto aan komen rijden.
En daar kwam van de trap afgelopen, Diana Ross met "I'm coming out", in een prachtig rode jurk, ze zag er geweldig goed uit. Met een keur aan snelle nummers, waaronder Chain reaction en meerdere nummers van the Supremes, werd het publiek rap ingepakt. Diana genoot zichtbaar.

 

Bij de wat rustigere nummers viel het publiek wel haast stil.
De tijd van het op en af rennen van het podium, en het zwieren met de stola's was niet meer. Begrijpelijk, wel werd Diana er wat statischer door. Haar zingen was er niet minder om. De interactie met het publiek - die met alles meezong en klapte - bleef wat achterwege. In vroegere tijden was dit wel anders.

 

Het concert werd vooral De Diana Ross show. Geen nieuw nummer, geen gastoptredens. Wel mocht Alain Clark meezingen met Reach out and touch (Somebodey's hand), wat hij met verve deed. Ze werden ook nog eens ondersteund door een koor.
Diana verkleedde zich menig keer. Steeds weer zag ze er geweldig goed uit. Het tempo lag hoog. Ruim 20 nummers werden uitgevoerd. Met het nummer "What about love?" liet Diana horen hoe goed ze kon zingen.
Bij een aantal nummers kwamen er ook dansers en danseressen het toneel op, niets werd aan het toeval overgelaten, het publiek genoot van alles wat werd voorgeschoteld. Hierdoor was er ook meer sfeer dan met het laatste concert van La Ross in Rotterdam. Diana haalde herinneringen op aan Rotterdam. Diana genoot volop van alle aandacht. Wel ging ze te weinig in, op wat om haar heen gebeurde, en dat was juist zo veel.

 

Ze deed ook nummers uit The wiz (niet achter elkaar); Ease on down the road en Brandnewday. Orkest, dansers, en publiek leefden zich helemaal uit met dit laatste nummer, het dak van het Gelredome ging er af. Het slot vormde tevens een minpunt echter met het concert, waar ik verder zo van genoot. Terwijl alles (publiek, dansers) zich voegde in de vreugdeklanken van Brandnewday ging Diana even weg, en even later kwam ze terug, ze had weer een andere jurk aangetrokken. Er kwam nog wat, of een laatste groet, of laatste nummer - zo dacht ik. Maar ze liep gewoon weer weg en dat was het slot! Zo merkwaardig! Was dit het laatste concert (na zondag dan)? Dan mag je wel zo een concert geven. Maar een laatste nummer ten afscheid, of een laatste groet dat is iets wat er toch echt bij hoort!
Op dit vreemde slot na, was het een onvergetelijke avond.

Nieuwe reacties

01.11 | 18:50

Mooi verhaal.

09.08 | 16:13

Een mooi verhaal. Ik vermoede al dat hij naar de Noordkaap ging. En ook gelukkig
dat de mist oploste

07.06 | 16:06

Het is een mooi verhaal, je waant je in Noorwegen

24.11 | 23:33

Ben al een tijdje op zoek naar het boek Heelal van Anwb.
Waar An ik dit boek nog vinden?