De dagdroom begon met een uitvoering door Alexander Rybak van een klassiek stuk onder de titel dagdrøm.
Een titel die in het Noors best veel lijkt op de Nederlandse titel: dagdroom. Begeleid door alleen een pianist speelde Rybak dit stuk. Het leek wel haast een dagdroom. Ik stelde mij voor dat dit stuk ergens in Noorwegen uitgevoerd zou worden, in de zomer van
2013, op een plaats waar ik ook in de zomer van 2013 zelf ben geweest. Het tijdstip van spelen zou er niet toedoen, omdat het stuk uitgevoerd zou worden op een plaats waar de zon niet ondergaat.
Het stuk kan opgevoerd zijn in de directe omgeving van
Kirkenes, in de richting van Grense Jacobselv, de grens met Rusland. Op een plek die genoemd wordt “de oudste berg van Noorwegen”, een rots maar dan één van enorme omvang, met bergen die als kliffen omhoog reizen. Of op het strand
van Jacobselv, al waar de Russische grenswachters het stuk wel mee móeten luisteren, maar er eigenlijk van genieten.
Het vioolstuk kan ook in het binnenland gespeeld worden, pal langs de grens met Finland, de rivier de Torniojöki,
die zich meanderend een weg baant door het mooie landschap. In het riviertje staan vele vissers op jacht naar stokvis.
Op de eilandengroep van de Lofoten zou de uitvoering plaats kunnen vinden. In deze bergachtige omgeving met vele eilandjes is er al
veel inspiratie geweest voor schilders, fotografen en andere kunstenaars. Een klassiek getint stuk past hier uitstekend bij.
Maar ik kies voor de plaats van uitvoering voor het eiland Maroya, het eiland waar zich ook de Noordkaap bevindt. Niet bij de
Noordkaap zelf, deze plaats is te druk en daar staat al een globe als monument. Het landschap van Maroya is heuvelachtig. De weg slingert zich van hoog naar laag door dit mooie landschap, het heeft vele bergmeertjes en op dit eiland leven vele rendieren. Dit
idyllische landschap is als een tekening voor de dagdroom.
In de zomer wordt dit stuk uitgevoerd, de zon gaat dan niet onder. Het is een onderdeel van de dagdroom; dat de zon werkelijk 24 uur schijnt, en de duisternis niet invalt. Op deze eenvoudige
manier wordt dit deel van de dagdroom verwezenlijkt.
In een reguliere zon versus aarde cyclus komt de zon in de ochtend in het Oosten op, en gaat in de avond in het Westen onder. Dit deel van de Aarde wordt dan in het duister gehuld. Dit ritme kan het
mogelijk maken dat het ook in onze psyche donker wordt, en problemen ontstaan.
Concentratieverlies, slapeloosheid, nachtmerries.
Of: erger. Stoornissen, syndromen.
Of: nog erger. Een soldaat ontdekt een moordenaar in zichzelf. Een in wezen
goede persoon verandert in een tiran. Onderdrukking, geweld tussen mensen die eerst van elkaar hielden. Of wijzigingen van psychische aard, want de menselijke ziel kent vele lagen.
Maar de dagdroom gaat verder. Het zonlicht vermengt zich met de donkerte,
en doet de duisternis langzaam maar zeker oplossen. Elke flard van verwarring verdwijnt. Zwarte en zware wolken worden witte wolken. De zonnestralen dringen binnen en doen de wolken verdwijnen.
Dan staat de Zon, in al diens pracht en praal, aan de hemel.
Als een letterlijk schitterend object, te zien en te ervaren door al het leven op de wereld, en door alle mensen van alle volkeren op één en hetzelfde moment.