Zij kwam uit zee, langzaam en statig liep zij. Zij rees op uit zee en liep het zeewater kalm uit. Het zeewater kwam al tot haar middel. Zij keek om zich heen en zag vele broeders en zusters eveneens uit de zee komen, ze liepen richting het land. Dat
wil zeggen, daar waar zij naar toe liepen, daar ontstond nu land. Voor haar voeten zag zij lang en zij liep verder het land op. Alleen haar voeten tikten het zeewater nog aan, totdat zij definitief het land op liep.
Zij was mooi. Ze had lang, blond haar,
nu nog nat van het zeewater, en mooie blauwe ogen als de kleur van de zee. Haar oogopslag was kalm, zelfverzekerd. Zij had een lange lichtblauwe jurk aan, die haar taille omsloot. Ondanks dat zij uit zee kwam, had ze het absoluut niet koud. De wind had vrij
spel en speelde al met haar snel opdrogende haar. Ze had mooie schoenen aan, uitstekend geschikt om op te lopen. Zij had geen route, er was geen weg. Toch scheen ze te weten waar ze moest lopen, voor haar was enkel land, zand, er groeide niets.
Ze liep
verder, ze zocht naar een iets hogere plek, van waar zij alles goed kon overzien. Meer en meer ontstond die plek onder haar voeten. Hoger dan andere delen, en hier hield zij stil en draaide zij zich om, haar blik richting zee. Hier kwam ze vandaan, en ze wilde
naar die richting kijken.
In de verte zag zij hoe ander land ontstond, vele eilanden zag zij ontstaan. Sommige eilanden zouden bewoond worden door mens en dier, op anderen zouden alleen bomen groeien en weer andere eilanden zouden onbegroeid blijven.
Er kon verkeer ontstaan tussen het land en de bewoonde eilanden, veelal per boot. Van kleine 1 persoonsbootjes, zoals kano’s en roeiboten, naar snellere: speedboten. Maar ook pontjes die per vaste routes voeren. Rondvaartboten voor mooie tochten tussen
de eilanden door. Schepen om op te dineren tijdens de vaartocht. Ook oceaanstomers zouden varen, want zij zag dat deze plaats een grote aantrekkingskracht ging krijgen. Er zou hier een plaats ontstaan waar veel mensen per boot naar toe zouden gaan, van plaatsen
dichtbij, maar ook van ver af. Zij lachte om het zien van zoveel mogelijkheden. Het idee dat veel mensen zich over de zee zouden verplaatsen naar deze plaats, deed haar goed. Immers: zij kwam zelf uit zee.
Deze plaats zou haar naam krijgen, nu was er
nog niets zichtbaar: alleen land. Land dat net was ontstaan. Bij de kust zouden zelfs meerdere havens ontstaan. Eén voor de vele pontjes, de pleziervaart en voor de voornamelijk wat kleinere boten. Deze haven zou zich dichtbij bevinden van waar zij
zich nu bevond. Vanaf deze haven ontstond een boulevard, voor wandelaars, joggers en fietsers. Vlak bij de haven kwam een markt. Koopwaren, etenswaren vanuit zee, zoals vis, mosselen. In het achter land – het land wat zich achter haar ging ontstaan –
ging veel bos groeien. Een keur aan mogelijkheden om hout te kunnen gebruiken en te vervoeren.
Veel mensen trokken na hun aankomst verder noordwaarts, naar de bossen. Vele mensen zouden op déze plaats blijven leven om hier te werken en te wonen.
Buurten ontstonden, en een wir war aan straten, vervolgens zouden de buurten wijken worden. Restaurants zouden gebouwd worden. Vele parken om in te flaneren zouden worden aangelegd.
Deze plaats zou een grote stad worden. Ja, zelfs een hoofdstad van een
land. Bij het zien van zoveel mogelijkheden krulde haar glimlach steeds meer. Zij hield nu al enorm van deze plaats. De plaats die haar naam ging dragen. Ze hoefde daarvoor alleen maar haar eigen naam hardop uit te spreken.
Het moment om dat te doen
was inmiddels aangebroken. Ze ademde de frisse lucht van haar directe omgeving met flinke teugen in, en ademde uit alsof ze één werd met haar omgeving. Ze wierp één blik naar boven en vroeg op deze wijze om de zegen van de zon,
de maan en de sterren. Ze focuste op al haar onvoorwaardelijke liefde die ze in haar droeg, spreidde haar armen uit om al die liefde aan deze plaats te geven. Luid en duidelijk sprak zij haar naam uit:
HELSINKI