De verhalenverteller

Buiten heerst een intense stilte, maar in zijn hoofd razen gedachten die hem dwingen op dit late uur de deur open te doen.

Mensen in zijn omgeving zeiden altijd: "je kunt niet met de noorderzon vertrekken. De zon komt immers in het oosten op en gaat in het westen onder." Hij lachte schamper om die opmerking. Hij zou aantonen dat je wél met de noorderzon kon vertrekken! Een paar dagen terug was hij op reis gegaan, voor zijn directe omgeving volkomen onverwacht. In alle stilte had hij zijn reis geregeld, en zijn eindbestemming. Pal voor zijn vertrek had hij zijn naaste collega's, wat familieleden en vaste vriendenkring een berichtje gestuurd. Iedereen had hetzelfde korte, mysterieuze berichtje ontvangen wat luidde: "ik ben naar het einde van de wereld, voor mijn laatste dag." Niets meer dan alleen dat bericht. Het einde van de wereld? Waar was dat dan? Mijn laatste dag? Wat bedoelde hij daar mee? Zijn laatste dag?
Dacht hij soms dat de wereld zou vergaan, en bedoelde hij dat met de zin ‘het einde van de wereld?”. Zijn laatste dag? Ging hij zelfmoord plegen? Er waren zelfs zorgen, want het briefje onthulde niets daarover.

Aan al die hersenspinsel had de man geen boodschap, sterker hij had er niet eens weet van. Vanuit zijn eindbestemming ging hij op pad, compleet met rugzak. De rugzak was gevuld met een fles water, en wat eten voor onderweg, een warme trui en een regenjas. Het weer kon tijdens de tocht zo maar omslaan, zo stond in de locale folders vermeld. In een redelijk tempo vervolgde hij zijn weg, van een looppad viel niet te spreken. De route werd gemarkeerd door een aantal op elkaar gestapelde stenen.

Eenzaam volgde hij zijn weg, hij trof geen andere mensen, op weg naar het einde van de wereld, de laatste dag. Hij had niet anders verwacht. Niet eens zo heel ver van hem vandaan verdrongen zich massa's mensen rondom één of ander monument. Zij realiseerden zich niets van wat er werkelijk komen zou, alleen hij wist van dat moment. Morgen, nee komende nacht al, zou iedereen van zijn laatste moment ontzet vernemen.

De route was soms verrassend stijl. Langzamer dan eerst vervolgde hij zijn weg, steeds dichter bij het einde van de weg. Het einde van zijn weg? Door eerdere regen was de loopweg drassig, zijn schoenen werden nat, maar dit deerde hem niet.

Flarden van mist drongen om hem heen en maakte hem onrustig. Mist? De mist moest verdwijnen, want mist wilde hij niet bij het einde, en de mist kon alles verpesten. De mist begon op te lossen en zijn zelfvertrouwen nam toe.

Uren verstreken.

Hij liep langs een stukje strand. De rotsen bogen zich in puntvorm naar elkaar toe, en kwamen bij elkaar. Het land versmalde tot maar een paar meter: het eindpunt.

Precies op dat moment, zo leek het, smolt de zon de laatste mist weg en scheen vlak boven de horizon, boven de zee, op zijn gezicht.

Hij lachte, het was hem gelukt. Het was hem gelukt iedereen voor de gek te houden in zijn bericht over het einde van de wereld, zijn laatste dag, zijn laatste moment. De wandeling naar deze plek, de echte Noordkaap, de Knivskjelodden, was naar het einde van de wereld. Het was 21 juni, rond middernacht. De zon zou niet onder gaan, en was er geen letterlijk laatste moment, het moment ging zelfs door. Uit respect knielde hij voor zijn laatste moment.

Ma 09.08.2020 16:13

Een mooi verhaal. Ik vermoede al dat hij naar de Noordkaap ging. En ook gelukkig
dat de mist oploste

Nieuwe reacties

01.11 | 18:50

Mooi verhaal.

09.08 | 16:13

Een mooi verhaal. Ik vermoede al dat hij naar de Noordkaap ging. En ook gelukkig
dat de mist oploste

07.06 | 16:06

Het is een mooi verhaal, je waant je in Noorwegen

24.11 | 23:33

Ben al een tijdje op zoek naar het boek Heelal van Anwb.
Waar An ik dit boek nog vinden?