de Zomerartikelen

Laatste aflevering in de reeks zomerartikelen getint op de reeks Meesterwerken, wat door te geven aan de volgende generatie? De reeks wordt afgesloten met de keuze film.

Al vele mooie films heb ik al benoemd of waren eerder keuzefilm. Welke heb ik nog niet benoemd en is goed genoeg om door te geven aan een volgende generatie? In de reeks keuze films had ik nog geen werk van Alfred Hitchcock, en viel de keuze nu al gauw op zijn film Psycho.

Psycho is een film uit 1960, en is een thriller.
Marion Crane (Janet Leigh) steelt geld van haar baas en gaat op de vlucht. Zij overnacht in een motel gerund door Norman Bates (Anthony Perkins) en zijn moeder. Marion raakt met Norman aan de praat.
Als Marion later een douche neemt verschijnt een silhouet van een vrouw, die haar met messteken om het leven brengt. Norman denkt dat zijn moeder Marion heeft vermoord en wist alle sporen uit, ook van Marion's auto én lichaam.
Een detective en Marion's zus gaan op onderzoek uit door de verdwijning van Marion...

De manier van filmen leidde tot veel navolging. De douchescene is veelvuldig geciteerd en geparodieerd. Heel leuk is te zien hoe netjes de douche film is gefilmd, absoluut geen bloot. Hitchcock was een meester in hoe spanning op te bouwen, en daar is Psycho één van de uitblinkers in.
Voor acteur Anthony Perkins werd de rol zijn doorbraak, al kreeg hij snel te maken met typecasting.
Psycho wordt gezien als één van de beste films van Hitchcock, en valt ook in het rijtje van beste thrillers. 

Eén na  laatste aflevering uit de reeks Meesterwerken, wat wil ik doorgeven aan de volgende generatie, en in deze aflevering de keuze voor een boek.

Al vaker liet ik het dagboek van Anne Frank de revue passeren, en nam ik jullie vorig jaar mee naar een toneeluitvoering van het dagboek van Anne Frank. Dit boek nu opnieuw meenemen vind ik teveel een open deur, en daarnaast gaf ik het doorgeven van alles wat met de (tweede wereld) oorlog te maken heeft al een gezicht met de keuze van de serie Band of Brothers.
Ik wilde iets aparts kiezen, wat toch een goed boek is, maar lang niet altijd wordt genoemd. Mijn keuze viel daarbij op Wolkenatlas van David Mitchell.

Het is heel knap en vooral spannend verfilmd, maar is als boek een apart iets. Er staan 6 verhalen centraal, en vangt aan met het dagboek van een notaris die in de 19^e eeuw rondreist in Polynesië.  Midden in het verhaal stopt het verhaal echter en vangt het 2^e verhaal aan. En zo tot het 6^e verhaal aan toe.
Elk verhaal heeft zijn eigen stijl, zo is het 1^e verhaal in Victoriaanse stijl en is haast een avonturen epos. Het 5^e verhaal speelt af in de toekomst, en het 6^e verhaal in een nog verdere toekomst. De verhalen 1 tot en met 5 worden in het midden ruwweg afgebroken, midden in een zin ook.
Alleen het 6^e verhaal wordt is 1 geheel gepresenteerd, daarna is het restant van verhaal 5 aan de beurt, en zo terug tot verhaal 1 en wordt een cyclus voltooid.

Als automatisch ging mijn aandacht het meest uit naar het 6^e verhaal, omdat die als enigste in het geheel wordt geplaats, en bovendien een zeer apart verhaal is, met een aparte schrijfwijze. De wereld heeft een Val gemaakt, met drastische gevolgen voor de populatie van de mens, en rest enkel een mensenras met een laag ontwikkelde taal.
De 6 verhalen zijn echter ook nog eens met elkaar verweven, wat duidelijker wordt, als na verhaal 6 teruggegaan wordt naar 5, en die weer terug gaat naar 4 enzovoorts.
De helft van het dagboek uit het 1^e verhaal wordt door iemand gevonden in het 2^e verhaal, en zo is er steeds iets wat terugkeert.
Een gebeurtenis in een eerder verhaal lijkt gevolgen te hebben voor een verhaal wat zich later afspeelt. Het is een Darwiniaans verhaal, het recht van de sterkste. Maar ook een verhaal waarin er instincten zijn en blijven die een moraal hooghouden. En zij beschermen nog altijd groepen die minder fortuinlijk zijn.
Maar al de verhalen zijn apart, het is een zoektocht hoe de verhalen te plaatsen. Aan het einde gloort toch ook weer de hoop voor de mensheid en citeer ik “elk mensenleven is immers niet meer dan een druppel in een eindeloze oceaan! Maar wat is een oceaan anders dan een massa druppels?”

3e deel van een reeks artikelen "wat ik wil doorgeven aan de volgende generatie". Een reeks die leunt op het programma Meesterwerken. Met in deze aflevering de keuze voor TV programma.

Films als Shindler’s list, Saving private ryan of The longest day behoren tot klassiekers in het genre wereldoorlog II. Zij allen zouden met gemak een keuze film kunnen zijn.
In de aflevering wat door te geven aan de volgende generatie, als TV programma, koos ik voor de 10 delige serie Band of Brothers uit 2001.

Band of Brothers is een coproductie van Steven Spielberg en Tom Hanks, waarin de rol van de Easy Company van het 50th Parachute Infantry Regiment, US101st Airborn Division, in de oorlog wordt getoond. De serie begint met de training in Amerika voorafgaand aan de landing in Normandie en eindigt in het Adelaarsnest van Adolf Hitler, aan het einde van de oorlog.

Band of Brothers heeft een continu hoge kwaliteit en realiteitsgehalte. De serie heeft ook alle tijd om een groot aantal aspecten uit te diepen, meer tijd voor realiteit, minder franje, geen geforceerde 'feel good'-fragmenten. Vloekende, bange, stelende,  eenzame, gefrustreerde soldaten te midden van chaos en tussen dood gaan en overleven. Mensen, geen superhelden. De oorlog wordt getoond, zoals die gezien en ervaren wordt vanuit de compagnie waar hij over gaat. De oorlog wordt als het ware "van binnenuit" getoond.

2e aflevering van een reeks zomerartikelen. Een reeks van Meesterwerken, wat wil ik doorgeven aan de volgende generatie. Met dit keer: muziek.

Enorme keuze in muziek.
Mijn zus werd fan van Queen, en de invloed hiervan is onmiskenbaar, ik zag met haar meerdere concerten van Queen, en vele nummers zijn mij bekend. Ik zelf werd fan van Diana Ross, ook meerdere nummers waren karakteristiek voor momenten uit mijn leven.
Toch sla ik hun over, te veel open deur; al geef ik toe dat elke keuze een open deur is.
Tegenwoordig zie ik af en toe ook nog een klassiek werk, de start van muziek bevond zich toch meer in het popmuziek genre. En toch is er een nummer die deze 2 combineert, en waarin klassiek doorklinkt, terwijl het nummer toch popmuziek is. De begintekst van dit nummer was al mijn begintekst van het onderwerp Muziek op mijn website.

"Music was my first love
and it will be my last.
Music of the future,
and music of the past.
To live without my music,
is impossible to do.
In this world of troubles,
my music pulls me through."

John Miles – Music.
De inspiratie door muziek is onuitputtelijk, gaat continue door, en is erg belangrijk.
Het begint met muziek en het eindigt ook met muziek, en daarom wil ik dit nummer doorgeven.